Nepal

Lieve mensen,

Vier keer eerder bezocht ik het mooie Nepal. De vijfde keer werd echter een hele andere… Samen met mijn vriend Wim, liep ik drie weken door de bergen, toen, uit het niets de berg waar we op stonden begon te schudden. Van links naar rechts bewoog de berg op bijna 4000 meter hoogte. Extreem beangstigend, het gevoel dat de aarde volledig wegvalt.
Wim wist mij weg te trekken van het pad en mij tegen de rotswand aan te duwen, waar een paar seconde later een enorm rotsblok viel. Letterlijk aan de dood ontsnapt.

Het werd een spannende tijd daarna, de vele naschokken maakte het erg angstig. Door de vele afgebroken rotswanden konden we niet weg. We sliepen vijf dagen op de grond onder een zeiltje. Weinig eten maar gelukkig hadden we wel ons eigen water zuiveringssysteem bij ons. Verder was er niets, geen bereik, geen elektriciteit.
We hebben een wit laken aan een grote tak gebonden en zijn bij iedere helikopter die voorbij vloog met deze vlag gaan zwaaien in de hoop gevonden en gered te worden. Na vijf dagen, vloog er weer een helikopter en deze draaide richting onze kant. Huilend van geluk zijn we toen gered.

Eenmaal thuis, besefte we hoeveel geluk we hebben gehad en hoe wij weer verder kunnen met ons leven. Maar we lieten ook zoveel leed achter. We zijn geld gaan inzamelen om weer terug te keren naar dit verwoeste gebied en de mensen heel concreet te gaan helpen. Met geld, kleding en liefde.

En wat een overweldigende reactie hebben we ontvangen.
Veel steun, lieve berichten en vooral vele donaties. Maar liefst 4100 euro! Een super bedrag. Samen met mijn zoon Tariq van 17 jaar, zijn we in oktober terug naar Nepal gegaan en hieronder ons verhaal en foto’s van deze reis, onze mooie missie.

Na een lange vlucht, kwamen we aan in een warm Nepal. Het voelde fijn om weer terug te zijn, enkel die geur al toen ik uit het vliegtuig stapte maakte me blij. 
We werden opgewacht door B.B. en zijn broer en gingen met twee motorfietsen Kathmandu in. Achterop de motor is normaal al spannend…maar achterop een motor bij een Nepalees het drukke, wilde Kathmandu inrijden is wel heel spannend. En voor Tariq, die voor de eerste keer in Nepal  kwam, heel indrukwekkend!

Kathmandu zag er op het eerste gezicht goed uit. Het puin was opgeruimd en veel gebouwen hersteld. In de buitenwijken sliepen echter nog wel veel mensen in tentenkampen, de meeste omdat ze geen geld hebben om hun ingestorte huis te herbouwen. We zijn zelf niet de tentenkampen in gegaan omdat we hadden besloten de bergen in te trekken, maar ik vond het wel heftig om te zien.

Van te voren hadden we gids Raju geregeld (dezelfde gids die ons tijdens de aardbeving geholpen heeft) en twee dragers Bishu en Jubi. We hadden op onze oproep geweldig veel kinderkleding en sandalen ontvangen, vandaar die extra drager. Het was geweldig om zoveel Nepalese kinderen in ‘het nieuw ‘ te steken.  

Ons team: v.l.n.r. Bishu, Tariq, Punam, Raju and Jubi. En op de rechter foto deel ik sandalen uit.

 

En daar gingen we, met z’n allen op het dak van een bus. Ik ook, maar omdat ik een vrouw ben werd er vaak en veel hilarisch gelachen als ze dat zagen. Maar, geloof me, je zit vele malen liever op het dak van een bus dan in de volledig volgestouwde bloedhete binnenkant van de bus. Er werd gezongen op het dak, gejoeld als er weer mensen aan de kant stonden die ook mee wilde en gedoken als er takken of elektriciteitsdraden laag over de bus kwamen.

Na een rit van meer dan drie uur, waarbij het laatste uur echt hobbelend en bobbelend omhoog ging en ik dacht of het niet handiger was om te lopen, kwamen we aan op het beginpunt van de trek.

De verwoestingen waren hier al gelijk te zien. Heel anders dan in Kathmandu lag hier nog overal veel puin van de ingestorte huizen.

Het eerste dorpje waar we kwamen lag nog dicht bij de weg en de huizen waren daar groot maar ondanks de betonnen constructies die zij hadden was geen enkel huis nog bruikbaar. Op deze foto’s kun je zien hoe scheef de huizen staan. Het lastige bij dit dorp was dat de huizen zo groot waren maar volledig onbewoonbaar geworden en dus afgebroken moeten worden. Machines kunnen er echter niet komen. ..

Ik liep er rond en zag een man op een enorme heuvel van stenen. Hij was bezig met een hamertje beton aan het kapot slaan. Ik klom naar hem toe en hij vertelde me op zijn allerbeste Engels dat het zijn hotel was voor de toeristen die normaal elke dag daar langs kwamen. Er was helemaal niets meer van over en moest eerst het puin wegkrijgen om een nieuw hotel te kunnen opbouwen. Het raakte mij enorm. In zijn eentje met een hamer zo’n groot huis slopen om daarna helemaal opnieuw te beginnen. Hij was de eerste man die ik geld gaf. Ik had zelf tranen in mijn ogen en hij was zo dankbaar. Dit geld kon hij zo goed gebruiken, ook om gemotiveerd weer verder te gaan.

Ik besefte me dat vele mensen hier leven van het toerisme. Het is een prachtige tocht en dagelijks trokken hier tientallen mensen langs, die hier sliepen of aten. Dat was hun inkomen. Nu waren wij één van de eerste mensen die na de aardbeving daar kwamen.

Omdat het een zwaar getroffen gebied is, is het nog niet officieel geopend voor toerisme en wordt het afgeraden om hier heen te gaan. Heel jammer want juist hier is het zo hard nodig.

We besloten om hier te blijven slapen. Er was een nood woning gemaakt van golfplaten en zeil en daar hebben we heerlijk gegeten en geslapen.

Voordat we de volgende ochtend weggingen zijn we samen met Raju naar een paar families gegaan om ze financieel te helpen bij de opbouw. Iedereen was zo ontzettend dankbaar voor deze hulp uit Nederland. Met een warm hart verlieten we dit eerste dorp.

De tweede dag zou een andere worden, een zware klim en veel meer de ‘bergen’ in.

En…ja een zware klim werd het, maar mooi, zo mooi overal, de natuur is echt van een ongelofelijke schoonheid daar.

Onderweg kwamen we een hutje tegen, buiten stonden een oude man en een meisje. Ik begon te praten met hen en Raju hielp hierbij als tolk. Het meisje (10 jaar) vertelde dat haar ouders waren omgekomen en ze nu hier leefde samen met haar opa. Ze kon niet meer naar school omdat er geen geld was. Het hutje was klein en je zag aan alles dat ze bijna niets hadden. Raju en ik keken elkaar aan en wisten allebei meteen: hier willen we zeker helpen.

We hebben geld gegeven zodat dit meisje de komende jaren naar school kan, ze was zo blij! En ook geld zodat ze de komende tijd genoeg rijst kunnen kopen. Het meisje hebben we vervolgens helemaal in het ‘nieuw’ gestoken, inclusief sandalen. Ze was zo blij en ook de opa was ontroert door deze onverwachte ontmoeting. Het voelde zo fijn om dit meisje te helpen. Je ouders verliezen, je huis, niet meer naar school kunnen… Ik hoop dat we haar, met jullie hulp, weer wat vreugde hebben kunnen geven.

Tijdens het lopen kwamen we vaak landverschuivingen tegen. Stukken berg die door de beving zijn losgekomen, naar beneden zijn gestort en daarmee alles meenamen. Soms waren ze zo groot en breed dat het te gevaarlijk was om er overheen te lopen, omdat de kans dat je je verstapt groot is en dan naar beneden glijdt. Dan moesten we een omweg maken. Dwars door prachtige bossen heen, vaak erg leuk maar niet altijd de makkelijkste routes…

Ik vond die landverschuivingen indrukwekkend en raakte me ook. Op een gegeven moment zagen we een landverschuiving aan de overkant van de berg. Vlak naast die verschuivingspuin stonden huisjes en ik besefte dat er anderen huisjes waarschijnlijk meegesleurd waren… ik vroeg de bewoners daarnaar en ze bevestigde inderdaad dat dat was gebeurd.

Door die beelden en doordat er overal ingestorte huizen en bergen stenen lagen, kreeg ik het gevoel dat ik over een kerkhof van huizen liep. Een naar en verdrietig gevoel gaf me dat.

Bijna overal waren nood huisjes gebouwd van golfplaten muren en vaak een stuk zeil als dak. Zo ook in het tweede dorp waar we aankwamen. Na een lange dag, waarin we meer dan 1000 meter gestegen waren kwamen we in een dorp, een gezellig dorp met heel veel kinderen.

Dat is iets wat zo mooi is in Nepal. Er is veel gebeurd, veel persoonlijk leed, overleden familieleden, hun huizen ingestort, zekerheden (zoals het toerisme) zijn weggevallen en toch… zijn ze goedlachs, vriendelijk, altijd bereid te helpen. De Nepalezen leren me echt hoe je ondanks tegenslagen toch positief kunt blijven en de mooie dingen die er nog wel zijn te blijven zien. Ze kijken vooral vooruit, heel mooi.

Zo ook in dit dorp. Er was geen nood-gastenhuisje gemaakt, dus we vroegen een gezin om onderdak, en dat was geen probleem. Sterker nog, Tariq en ik kregen hun bed (niet veel meer dan een houten plank, maar toch..) en zij zelf, man, vrouw, oma en een baby, Raju en de dragers om ons heen op de grond. Het was klein, donker en vooral heel veel rook van het vuur. Buiten was het heel koud want we zaten al aardig hoog maar toch bleven we zo lang mogelijk buiten.

Het was zo ontzettend gezellig. Er kwamen heel veel kinderen en hebben uiteraard gespeeld met ze. Heerlijk. We hadden ook ballen mee, we hebben er één opgepompt en speelde voetbal, volleybal maar ook zakdoekje leggen op z’n Nepalees (wat een veel leukere variant is dan de onze!). Daarna met het hele gezin gegeten, ze hadden het echt super lekker gemaakt. Ze waren zo blij met ons, en wij met hun.

De nacht was best een uitdaging, in zo’n klein hutje met z’n allen, gesnurk, gepraat, babygehuil, maar op een gegeven moment komt de zon door het hutje en is iedereen gelijk wakker, vrolijk en staat op..

Een vrouw ging spontaan mijn haren op z’n Nepalees kammen en vlechten, heerlijk en leuk. En ook de kinderen kwamen weer spelen.

Voordat we weggingen hebben we ook hier in het dorp geld uitgedeeld. Dat hadden ze niet verwacht en wat een dankbaarheid, uitgebreid werden we uitgezwaaid en bijna verdrietig om zo’n fijne blije plek weer te verlaten gingen we verder.

De dagen die erop volgden waren allemaal anders, maar allemaal stuk voor stuk prachtige momenten.

Soms had ik het ook moeilijk. Als ik dan weer door een dorp liep wat echt helemaal in puin lag en alleen maar golfplaten nood-huisjes zag. Ik heb verschillende keren gevraagd wat er aan hulp was geweest en allen vertelde ze hetzelfde. Ongeveer een week na de aardbeving zijn er een aantal reddingsploegen geweest uit andere landen en die hebben geholpen met de zwaargewonden en er zijn een paar helikopters geweest die hulpgoederen (eten en dekens) hebben uitgedeeld. Maar dat was het. Verder geen geld, geen spullen of fysieke hulp.

Het mooie… Nepalezen klagen niet. Ze antwoorden op mijn vraag maar verder niet, ze accepteren hoe het is. Hoe moeilijk ze het ook hebben.

Zo kwamen we in een dorp een man tegen en vroegen of we thee bij hem konden drinken. Ik vroeg hem naar zijn verhaal. En hij vertelde me hoe hij tijdens de aardbeving met zijn gezin binnen aan het eten was. Toen het begon te schudden rende iedereen naar buiten, behalve hij. Hij kwam vast te zitten en het dak viel op hem. Maar hij dacht: ‘gelukkig is mijn gezin buiten, zij overleven het, en was daar dankbaar voor’. Bij de tweede beving lukte het zichzelf los te wrikken en kon zichzelf bevrijden. Buiten riep hij om hulp en ging zoeken. Hulp kwam niet, iedereen was zichzelf of zijn gezin aan het redden. Hij begon te zoeken en onder het puin haalde hij zijn geliefde vrouw, zijn schoondochter en zijn kleindochter, allen gestorven onder het puin. Zijn zoon vond hij zwaargewond, hij ligt nog altijd in Kathmandu in het ziekenhuis.

Tranen door dit verhaal. Hij liet mij foto’s zien van zijn omgekomen dierbaren en zijn gastenverblijf. Ook voor jullie zijn foto van toen en nu:

En natuurlijk gaven we deze man geld, want ondanks heftige verlies en ondanks zijn gebroken ribben, is hij bezig met opbouw. Zo mooi. Ik had ontzettend graag hier willen blijven om hem fysiek te helpen maar helaas kon dat niet maar dolgraag ga ik nog een keer terug en zal ik deze lieve sterke man verder helpen.

Nadat we hem geld hadden gegeven was hij zo ontroert en wilde iets terug geven. Dus hij vroeg ons te wachten en hij ging naar een boomgaard en plukte daar de meest heerlijke appels voor ons.. wat smaken zulke appels lekker!!

Zo waren er veel zware momenten en verhalen. Maar ook veel plezier tijdens het kleren uitdelen bijvoorbeeld:

En ook babypakjes, knuffels en ballen:

Een ander prachtig moment was toen we ergens bij een gezin vroegen om mee te eten, ik was aan het praten met een dochter en vroeg haar wat ze graag wilde worden. Zangeres of iets met muziek antwoorde ze. Ik vertelde haar dat ik dan iets moois voor haar had en zocht mijn mondharmonica op en gaf dat aan haar. Maar toen de oma dat zag werd die helemaal blij en vroeg of ze mocht spelen erop want dat had ze vroeger ook gedaan. Dat mocht natuurlijk en echt…ontroerend mooi, begon deze oude vrouw te spelen en was zo blij! Weer zo’n geluksmoment…

De tocht was echt een gekke mix, prachtige natuur, schitterende bossen, watervallen, moeilijke steile paadjes, dan weer klauteren over rotsen heen.

Op ruim 4000 meter hoogte werd het steeds kouder, liepen we door de wolken heen, gek idee, wolken die gewoon door je heen zweven… Maar ook daar...geen huizen meer overeind:

De school die we tegenkwamen was kapot en helaas gesloten.

Elke dag was bijzonder. Mooi, ontroerend, soms zwaar maar vooral ook veel blijdschap en dankbaarheid.

Ik voel me dan ook intens dankbaar dat ik deze tocht samen met mijn zoon mocht maken, dat ik zoveel mensen heb kunnen helpen en daarmee ook hoop en vertrouwen kon geven.

Ik gun dit gebied ook dat het toerisme weer aantrekt, dat ze geld kunnen verdienen voor hun opbouw. We kunnen je deze tocht, de Helambu trek, meer dan aanraden. De schoonheid is intens mooi, de mensen zijn geweldig. Natuurlijk moet je je nu nog instellen op weinig comfort, geen zachte bedden, veel dalh bath eten (rijst met linzen) ook weinig privacy doordat je vaak bij gezinnen slaapt en geen douches.  Maar dat maakt het in mijn ogen juist zo mooi.

Ik wil ook graag in dit verslag B.B. bedanken, hij heeft een klein kantoortje in Kathmandu en heeft alles, permits, bus etc. voor ons geregeld. Mocht je naar Nepal gaan, of ken je vrienden die die plannen hebben, maak gebruik van B.B., hij is aardig, kan alles regelen ook ter plekke, spreekt goed Engels en is te vertrouwen. Het bureau heet: Greater Nepal, zijn website is: www.trekntournepal.com  

En natuurlijk een heel groot dank je wel voor ons team: Raju, Bishu en Jubi! Heel fijn om niet zelf alles te hoeven dragen, en Raju die wederom ons zo geholpen heeft, met vertalen, met de weg wijzen, met gezelligheid, we hebben veel gelachen, gezongen en Tariq en ik kunnen nu heel goed Nepalees kaarten! 

Toen we terug in Kathmandu waren hebben we een ‘Letter of Appreciation’ gekregen van B.B. . Ook bedoeld als dank voor jullie steun. Hij staat op de foto, hierbij de tekst:

‘Dear Punam, Wim en Tariq and all the people of Holland who supported Punam’s mission te help Earthquake Victims of Nepal. Greater Nepal Adventure (P) Ltd. Would like to appreciate all your support and effort to help those needy people in the mountains of Nepal where they were really very happy to receive your precious gift.

We hope to work and support to your mission in the coming future too.

Thank you all for your good hearts.

Greater Nepal Adventure (P) Ltd. Family

B.B & Raju, Katmandu, Nepal ‘

Ook wil ik Tariq bedanken, wat was het fijn om met mijn mooie dappere zoon deze reis te maken. Twee weken dag in en dag uit samen zijn en het delen van alle mooie en ook de moeilijke momenten. Ik heb ontdekt hoe sterk, slim en krachtig hij is. Een cadeau voor mij als moeder om dit te mogen zien.

En Wim, bedankt, voor de vele belletjes (als we bereik hadden) als ik er even doorheen zat en jij me pep-talk gaf. Ik hou van je!

Maar als laatst, wil ik jullie bedanken. Met de vele giften die jullie geschonken hebben, hebben we zoveel mensen blij kunnen maken.

Namens de vele gezinnen in Helambu: Dhanybhad (dank je wel) en een diepe buiging.  

Tot slot hieronder nog een aantal foto’s.

Het was een reis en een missie die ik altijd zal herinneren als iets prachtigs.

Voor vragen, meer verhalen, foto’s ben je altijd welkom.

 

Inmiddels zijn we al weer een paar maanden verder en hebben we weer nieuwe plannen gemaakt. In oktober gaan Wim terug naar dit gebied. We willen dit keer wat langer blijven om zo ook daadwerkelijk te kunnen helpen bij de opbouw.
Elke gift is meer dan welkom en al het geld zal rechtstreeks terecht komen bij de mensen in Nepal die dit echt nodig hebben. Ons speciale rekeningnummer blijf open NL 10 TRIO 0390 1782 84 t.n.v. Mourits/Grevengoed.
 

Veel liefs, ook namens Tariq en Wim,

Punam